Ik hoor het u al denken: “Eliasse”? Nooit van gehoord ! Nou, ik ook niet en ik zie toch best wel één en ander voorbijkomen, als het over wereldmuziek gaat. Maar gelukkig is er het wereldwijde web en kon ik daar vernemen dat we hier te maken hebben met een jongeman, die uit de Comoren afkomstig is en tegenwoordig vanuit de Franse Médoc-regio. Hij heeft een muzikaal verleden in de folk en als zanger-muzikant in een aantal regionale projecten en hij maakte een tiental jaar geleden al een plaat onder eigen naam, die echter weinig tot geen weerklank kreeg. Vandaag is hij er dus met een tweede plaat, met daarop tien nummers, waarvan ik alleen maar kan vermoeden dat ze van zijn eigen hand zijn. Waar ze over handelen, kan ik ook niet meteen zeggen, want ik begrijp wel Frans en Engels, twee talen, die heel sporadisch tussen de teksten geweven worden, maar geen Malgassisch of Swahili. Wel lees ik bij de platenfirma dat Eliasse liever als een “bewuste” artiest omschreven wil worden dan als “geëngageerde”. Nu we dat weten, kan ik het over de liedjes hebben, zoals ze bij mij overkomen na meerdere beluisteringen: ik hoor zogeheten “ternaire” ritmes, die vermengd worden met onze Westerse “binaire” ritmes, die we kennen vanuit blues, funk of rock.

Daar bovenop hoor ik gitaar, dulcimer, bas en drums en een zanger, die een heel wendbare stem heeft en te allen tijde opgewekt en zonnig klinkt en die een aantal stilistische elementen bijeenbrengt, die we van andere artiesten al gehoord hebben, maar niet in dezelfde dosering. Dat levert een leuke plaat op, die onmiskenbaar in Afrikaanse tradities geworteld is, maar door de zo goed als akoestische aanpak een frisse nawerking heeft. De Comoren waren, ondermeer vanwege hun ligging op de kruidenroute, altijd al een smeltkroes van talen, volkeren, rites en muziekstijlen: Arabische, Afrikaanse, Perzische, Franse en Indonesische invloeden werken er al eeuwenlang op elkaar in en maken van de kleine eilandengroep een voorbeeld bij uitstek van versmelting en dat hoor je ook bij Eliasse, die heuse blues van bij ons (“Twara Blues”) laat volgen door een uiterst rustige titelsong, die je meteen in de Indische Oceaan dropt. Dit zijn maar twee voorbeelden om aan te geven dat de jongeman zelf de stukken uitzoekt van de puzzel, waar hij mee aan de slag gaat en die, zoals de keuken van die regio, met de meest onbekende ingrediënten de smakelijkste schotels weet te creëren. Nog vermelden dat labelgenoot Touré Kunda een gastrolletje vertolkt op “Endra”. Ik lees dat Eliasse vanaf nu behoorlijk intensief gaat toeren en ik hoop echt dat hij onze kant uitkomt, want, te oordelen naar deze plaat, moet een liveconcert van hem best de moeite lonen.

(Dani Heyvaert)